W art. 350 § 1 k.p.c. ustawodawca stworzył enumeratywny katalog podstaw do zastosowania tej instytucji Czytamy tam, iż sprostowaniu podlegają:
1. niedokładności,
2. błędy pisarskie,
3. błędy rachunkowe,
4. inne oczywiste omyłki.
Wszystkie wymienione powyżej wady orzeczeń charakteryzuje jedna, ważna, wspólna cecha jaką jest ich oczywistość. Cecha ta jest naocznie rozpoznawalna zarówno przez stronę jak również przez sąd oraz wynika wprost z treści zapadłego orzeczenia podlegającego sprostowaniu. Ustawodawca zakresem treściowym tego przepisu objął wszelkie mimowolne pomyłki, które inaczej zazwyczaj są nazywane omyłkami sensu stricto, łac. errores in iudico. Należy krótko wspomnieć, że niejednokrotnie błąd znajdujący się w sentencji orzeczenia może wymagać wyjaśnienia danych zawartych w jego uzasadnieniu.
Błędy w komparycji orzeczenia, na jakie możemy najczęściej natrafić to przykładowo: niedokładne lub niewłaściwe określenie sądu, błędy w pisowni imion lub nazwisk sędziów, od których pochodzi przedmiotowe orzeczenie, błędny zapis danych osobowych protokolanta, niepełne określenie daty ogłoszenia orzeczenia.
Jako błędy pisarskie kwalifikujemy :
1. niewłaściwe użycie wyrazu,
2. widocznie mylna pisownia,
3. błąd gramatyczny,
4. niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów.
Mówiąc o błędach rachunkowych chodzi o pomyłki w jakimkolwiek przeprowadzonym działaniu matematycznym, zwłaszcza arytmetycznym: dodawaniu, dzieleniu, itp. Błąd tego typu może powstać zupełnie przypadkowo poza rzeczywistą wolą składu orzekającego na przykład przy zliczaniu wartości łącznie dochodzonych powództwem roszczeń lub enumeratywnie wyliczonych elementów roszczenia znajdujących się w oddzielnych pozycjach. (Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 7 czerwca 1967 roku w sprawie o sygn. akt III CRN 81/67, OSNC 1968, nr 3, poz. 43 orzekł, iż w powołanym powyżej wypadku stronie nie przysługuje możliwość złożenia wniosku o sprostowanie tego orzeczenia, gdyż takie orzeczenie sądu może być jedynie podstawą do zastosowania środka odwoławczego).
Pojęcie „inne oczywiste pomyłki” obejmuje pomyłki, które zostały zrównane co do swej istoty z błędami pisarskimi oraz rachunkowymi. Do tej grupy należą:
1. nieścisłości,
2. usterki,
3. wydanie orzeczenia w postępowaniu nieprocesowym w postaci wyroku, zamiast postanowienia.
Na koniec należy również wspomnieć, iż wniosek o sprostowanie można złożyć po wydaniu przez sąd wadliwego orzeczenia. Kompetencja ta aktualizuje się w chwili wydania orzeczenia (wyroku, postanowienia, nakazu zapłaty).
Postępowanie to ma charakter wnioskowy, a sądem właściwym, do którego należy złożyć wniosek jest ten sąd, który orzeczenie wydał. Wniosek o sprostowanie orzeczenia podlega rygorom formalnym określonym w art. 126 k.p.c.
