Powołany powyżej art. 28 kpa, stanowi, że stroną postępowania jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie co w sposób bezpośredni uzależnia nadanie określonemu podmiotowi statusu strony jedynie w zakresie w jakim wykazany zostanie interes prawny, którego dotyczy określone postępowanie administracyjne.
Interes prawny strony postępowania administracyjnego.
Utrwalony w orzecznictwie administracyjnym jest pogląd, iż możliwym jest wyprowadzenia pojęcia interesu prawnego dającego przymiot bycia stroną postępowania jedynie z konkretnej normy prawnej, która może stanowić podstawę sformułowania interesu lub obowiązku. Tym samym przystępując do analizy wystąpienia w konkretnej sprawie istnienia interesu prawnego określonego podmiotu należy w sposób jednoznaczny ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na podstawie którego można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby, albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby ( por. wyrok NSA z dnia 27 września 1999 r. IV SA 1285/98, wyr. WSA w Warszawie z dnia 8 lutego 2011 r. VII SA/Wa 2261/10, WSA w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2011 r. I SA/Wa 2326/10 ). Przy czym wywodzony z normy prawa materialnego interes prawny musi być jednoznacznie skonkretyzowany, zindywidualizowany i realny – rzeczywiście istniejący w dacie stosowania danych norm prawa administracyjnego, jednocześnie obiektywnie sprawdzalny, bezpośredni, osobisty i nawet jeśli znajdzie potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, musi dotyczyć sfery prawnej podmiotu.
Potwierdzenie istnienia interesu prawnego, wymaga również ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym pomiędzy obowiązującą normą prawną, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu. Sytuacja, w której dany podmiot jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, ale nie może tego zainteresowania poprzeć konkretnymi przepisami prawa, nie daje temu podmiotowi przymiotu strony ( por. wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2011 r., I OSK 883/10, wyr. WSA w Kielcach z dnia 28 grudnia 2010 r. II SA/Ke 728/10, wyr. WSA we Wrocławiu z dnia 9 marca 2011 r. II SA/Wr 2/11, wyr. WSA w Gdańsku z dnia 15 września 2011 r., II SA/Gd 549/11, wyr. WSA w Warszawie z 14 kwietnia 2011 r. I SA/Wa 2326/10 ).
Interes prawny strony postępowania w sprawie o ustalenie warunków zabudowy.
Analizując natomiast interes prawny podmiotu w postępowaniu o ustalenia warunków zabudowy to zgodnie z utrwalonym orzecznictwem administracyjnym interes prawny w tym postępowaniu co do zasady mają właściciele, użytkownicy wieczyści nieruchomości sąsiadujących ( graniczących ) z terenem inwestycji oraz właściciele i użytkownicy wieczyści gruntów dalej położonych w zależności od zasięgu i stopnia uciążliwości planowanej inwestycji na ich grunty. Tym samym w przypadku nieruchomości nie przylegających w sposób bezpośredni do nieruchomości objętej decyzją o warunkach zabudowy pomimo pozostawania nieruchomości w granicach obszaru analizowanego, możliwość ewentualnego bycia stroną tego postępowania jest w sposób ścisły uzależniona od wykazania się interesem prawnym, czyli wykazania popartego normą prawną szkodliwego oddziaływania inwestycji na otoczenie ( por. post. WSA w Gdańsku z dnia 10 listopada 2011 r. II SA/Gd 653/11, wyr. WSA w Bydgoszczy z dnia 2 czerwca 2011 r. II SA/Bd 318/11, wyr. WSA w Bydgoszczy z dnia 2 czerwca 2011 r. II SA/Bd 328/11 ).
Wskazane hipotetycznych utrudnień związanych z możliwością wystąpienia uciążliwości np. w ruchu drogowym i zwiększenia intensywności tego ruchu, zwiększeniem hałasu, możliwością zacienienia, czy też spadkiem subiektywnie odczuwanego bezpieczeństwa, nie wywiedzione z jakiejkolwiek normy prawa materialnego, co ściśle związane jest z wystąpieniem interesu prawnego zmierzającego do uznania podmiotu za stronę postępowania, nie jest wykazaniem interesu prawnego warunkującego posiadanie przymiotu strony postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy.
Istnienie interesu prawnego w oparciu o przepisy prawa cywilnego.
Nie podlega wątpliwości pogląd poparty orzecznictwem administracyjnym, iż interes prawny jako warunek uczestnictwa w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony może znajdować materialnoprawne uzasadnienie w stosunkach cywilnoprawnych, również tych określanych mianem prawa sąsiedzkiego, niemniej rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej musi mieć wpływ na ograniczenie lub zniesienie przysługującego uprawnienia albo zwiększenie rozmiaru dotychczasowego obowiązku lub obciążenie nowym obowiązkiem, bądź bezpośredni wpływ na sposób wykonywania prawa własności ( por. post. NSA z dnia 13 maja 2011 r. II OZ 394/11, wyr. WSA w Kielcach z dnia 28 grudnia 2010 r. II SA/Ke 728/10, wyr. WSA z dnia 14 kwietnia 2011 r. II SA/Kr 296/11 ). Wskazanie przepisów art. 140 czy też 144 kc, związanych z ochroną prawa własności, czy też ochroną przed wystąpieniem immisji bezpośrednich czy też pośrednich, w sytuacji gdy w jakikolwiek sposób nie wykazano związku przyczynowego pomiędzy wydaniem decyzji o warunkach zabudowy a naruszeniem uprawnień właścielskich wynikających w powołanych powyżej przepisów prawa cywilnego, nie daje wnioskodawcom przymiotu strony w tym postępowaniu.
