Zgodnie z wyrażoną w Kodeksie cywilnym starorzymską zasadą superficies solo cedit częścią składową gruntu są wszystkie rzeczy, a także rośliny, trwale złączone z tą nieruchomością. Zasada ta prowadzi się do związania własności budynku wzniesionego na gruncie oraz innych rzeczy połączonych trwale z gruntem z własnością tego gruntu. W ściśle określonych przepisami szczególnymi reguła ta doznaje ograniczenia i tak przykładowo ustawa o własności lokali umożliwia kwalifikację samodzielnego lokalu mieszkalnego jako przedmiot odrębnej własności.
Ustanowienie odrębnej własności lokalu, prawa i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną regulują przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, która wskazuje wśród sposobów ustanowienia odrębnej własności lokalu umowę, jednostronną czynność prawną właściciela nieruchomości oraz orzeczenie sądu znoszącego współwłasność. Lokal stanowiący odrębny przedmiot własności należy traktować jako samodzielną nieruchomość.
Polskie prawo cywilne wśród wielu sposobów nabycia własności nieruchomości wymienia w art. 172 kodeksu cywilnego zasiedzenie, stanowiąc iż posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze, a po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie z brzmieniem przywołanego przepisu przedmiotem zasiedzenia może być rzecz, a zatem należy wykluczyć możliwość zasiedzenia „części składowej” rzeczy, ponieważ część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Bez wątpienia przedmiotem zasiedzenia może być część rzeczy podzielnej, jeżeli w wyodrębnionej postaci pozostaje w cudzym posiadaniu samoistnym, co dotyczy w szczególności nieruchomości gruntowych. Skutkiem zasiedzenia jest powstanie prawa własności po stronie posiadacza nieruchomości. Należy odróżnić pojęcie nabycia własności lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość od wyodrębnienia tego lokalu. Mając powyższe na względzie trzeba podkreślić, że nigdy nie może nastąpić „powstanie” odrębnej własności budynku w trybie zasiedzenia, jedynie istniejąca „nieruchomość lokalowa” może zostać nabyta przez zasiedzenie, a więc gdy odrębna własność lokalu została już wcześniej ustanowiona z zachowaniem trybu określonego w ustawie o własności lokali.
A zatem brak wyodrębnienia prawnego lokalu mieszkalnego uniemożliwia nabycie własności lokalu będącego częścią budynku w drodze zasiedzenia, chociażby lokal miał wszelkie cechy samodzielności a także spełnione byłyby wszystkie przesłanki niezbędne do zasiedzenia.
