Przejęcie długu

Przejęcie długu

Treść i forma umowy o przejęcie długu

Umowa o przejęcie długu jest umową bilateralną, która może przybrać jedną z dwóch postaci. Pierwszą z nich jest przejęcie długu zawarte pomiędzy wierzycielem a przejemcą długu przy uzyskaniu zgody dłużnika, drugą zaś jest przejęcie długu pomiędzy dłużnikiem a przejemcą długu za zgodą wierzyciela. W obu przypadkach treścią umowy przejęcia długu jest zwolnienie z długu dotychczasowego dłużnika, przez przejemcę długu, przy jednoczesnym zachowaniu tożsamości stosunku zobowiązaniowego. Także w obu przypadkach oświadczenia woli stron powinny zostać wyrażone w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Zgoda na przejęcie długu

Jak powyżej zostało zaznaczone, umowa o przejęcie długu, nieważne w jakiej konfiguracji byłaby zawierana, zawsze wymaga uzyskania zgody podmiotu trzeciego. W przypadku umowy zawieranej pomiędzy wierzycielem a przejemcą długu podmiotem, który ma wyrazić zgodę jest dłużnik. Nie wnikając w uzasadnienie prawne takiej regulacji, należy stwierdzić, że zgoda ta może zostać wyrażona w formie dowolnej, przy czym jej brak powoduje bezwzględna nieważność umowy przejęcie długu. Zaś w przypadku umowy zawieranej pomiędzy dłużnikiem a przejemcą długu wymóg zgody dotyczy osoby wierzyciela. Jego oświadczenie woli o tej treści powinno być złożone w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Nie tylko forma jest tu odmienna, niż dla zgody dłużnika, lecz także skutek prawny braku zgody. W takim przypadku bowiem umowa o przejęcie długu nie staje się umową nieważną, lecz umową wywierającą tylko ograniczone skutki prawne między stronami umowy. W praktyce oznacza to, że osoba, która miała przejąć dług, staje się swoistym gwarantem dla dłużnika, że wierzyciel nie będzie żądał od niej spełnienia świadczenia.

Sytuacja prawna przejemcy długu po ważnym zawarciu umowy

Po ważnym zawarciu umowy o przejęcie długu, przejemca wstępując w istniejący już stosunek zobowiązaniowy może podnieść trojakiego rodzaju zarzuty względem wierzyciela. Pierwszy rodzaj obejmuje zarzuty wynikające właśnie z treści tego stosunku (np.: przy umowie najmu przejemca może podnieść zarzut, że jeszcze nie upłynął termin płatności czynszu). Drugim rodzajem zarzutów są te, które wynikają z jego osobistych stosunków z wierzycielem (np. zarzut potrącenia) lub bezpośrednio z zawartej z nim umowy (np.: nie spełnienie wymogu formy przy zawieraniu umowy o przejęcie długu). Trzeci rodzaj zarzutów został opisany w art. 524 § 2 k.c. Zgodnie z jego brzmieniem przejmujący dług może powoływać się względem wierzyciela na zarzuty wynikające z istniejącego między przejmującym dług a dotychczasowym dłużnikiem stosunku prawnego będącego podstawą przejęcia długu, ale tylko w przypadku, gdy wierzyciel o nich wiedział i to najpóźniej w chwili udzielenia zgody na przejęcie długu (np.: przejemca może powołać się względem wierzyciela na zarzut nieważności zobowiązania pomiędzy nim a dłużnikiem będącego podstawą do zawarcia umowy o przejęcie długu, gdy wierzyciel o tej sytuacji wiedział w chwili zawierania przedmiotowego kontraktu).

Bibliografia:

  1. Gniewek E. [red.], Podstawy prawa cywilnego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005.
  2. Radwański Z., Olejniczak A., Zobowiązania – część ogólna, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2008.

Polecane

Najnowsze