Zakres podmiotowy i przedmiotowy ustawy o timeshare
Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare stanowiąca implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany zastąpiła obowiązującą dotychczas ustawę z 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece – która powstała w oparciu o dyrektywę 94/47/WE w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie.
Wspomniana ustawa ma zastosowanie do umów konsumenckich tzn. zawieranych między przedsiębiorcą a konsumentem (we wcześniejszej regulacji posługiwano się pojęciami zbywca i nabywca). Pod pojęciem konsumenta rozumieć należy osobę fizyczną, która działa w celu niezwiązanym bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową, zaś przedsiębiorcą jest osoba fizyczna lub prawna, która prowadzi we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową
Umowa timeshare oznacza umowę zawartą na okres dłuższy niż rok, na podstawie której konsument nabywa odpłatnie prawo do korzystania, w okresach wskazanych w umowie, z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania. Użycie przez ustawodawcę wyrażenia „miejsce zakwaterowania” świadczy o intencji rozszerzenia zakresu zastosowania również na pomieszczenia nie będące nieruchomościami lokalowymi czy budynkowymi. Jednakże nie zdecydowano się na rozszerzenie tego zakresu również na ruchomości, co było postulowane wielokrotnie w doktrynie. Obecnie wystarczającą przesłanką zastosowania przepisów nowej ustawy jest to, iż uprawnienie do korzystania z rzeczy powtórzy się co najmniej raz, ale niekoniecznie co roku.
W związku z tym, iż dyrektywa 2008/122 wprowadza szereg nowych pojęć i znacząco rozszerza zakres przedmiotowy w porównaniu do poprzedniej regulacji koniecznym stało się zdefiniowanie także innych instytucji, których ustawa o timeshare ma dotyczyć. W związku z powyższym w art. 3-5 zawarta została definicja umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy odsprzedaży czy też umowy wymiany.
Informacje przedkontraktowe
Ustawa wskazuje, iż przedsiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi szczegółowe informacje dotyczące każdej z regulowanych umów, w zakresie określonym w standardowych formularzach informacyjnych, których wzory określają załączniki do ustawy. Mają być one dostarczone konsumentowi w sposób jasny i zrozumiały oraz nieodpłatnie, w formie pisemnej na trwałym nośniku informacji łatwo dostępnym dla konsumenta. Przedsiębiorca ma obowiązek przekazać te informacje konsumentowi w odpowiednim czasie, który umożliwi mu zapoznanie się z ich treścią przed zawarciem umowy. Informacje przedkontraktowe, o których mowa, sporządzone powinny być w języku lub jednym z języków państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem, o ile jest to język urzędowy Unii Europejskiej, zgodnie z wyborem konsumenta. Ponadto, ustawa zawiera przepisy ustanawiające generalny zakazu zmian ww. informacji. Od tego zakazu przewiduje się wyjątki – zmiany będą dozwolone gdy umowa wyraźnie wskazuje taką możliwość lub gdy konieczność zmian wynika z siły wyższej.
Reklama
Kwestie reklamy dotyczącej timeshare, długoterminowego produktu wakacyjnego, odsprzedaży i wymiany zostały uregulowane w art. 15 ustawy. Na przedsiębiorcę został nałożony obowiązek wskazania w każdej reklamie, dotyczącej wyżej wymienionych umów, iż konsument może otrzymać informacje przedkontraktowe oraz obowiązek wskazania miejsca, gdzie i w jaki sposób może je uzyskać. Dopuszczając możliwość oferowania umów timeshare podczas akcji promocyjnych lub akcji sprzedaży ustawodawca jednocześnie nałożył na przedsiębiorcą obowiązek przedstawić handlowy cel i charakter akcji. Zarazem przedsiębiorca zapewnia konsumentowi dostęp do informacji przedkontraktowych przez cały czas trwania akcji. Ponadto timesharing jak i długoterminowy produkt wakacyjny nie mogą być przedstawiane przez przedsiębiorcę jako inwestycja.
Zawarcie umowy
Umowa timeshare powinna być zawarta w formie pisemnej w języku lub jednym z języków państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem, o ile jest to język urzędowy Unii Europejskiej. Koniecznymi elementami tej umowy są:
1. imiona, nazwiska (nazwy), miejsca zamieszkania (siedziby), podpisy stron;
2. prawo i termin odstąpienia od umowy przez konsumenta;
3. zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń;
4. miejsce i data zawarcia umowy.
oraz, jako załącznik do umowy, oddzielny standardowy formularz odstąpienia od umowy, w którym przedsiębiorca podaje swoje imię i nazwisko lub nazwę (firmę) oraz adres jego zamieszkania/siedziby. Przepisy ustawy nakładają na przedsiębiorcą szczególny obowiązek zwrócenia konsumentowi uwagi w sposób jednoznaczny i zrozumiały na prawo odstąpienia od umowy i długość terminu na jaki ono przysługuje. Ponadto powyższe postanowienia umowne muszą zostać przez konsumenta oddzielnie podpisane.
