Dostęp do drogi publicznej
Jako drugą z przesłanek, które muszą być kumulatywnie spełnione, aby możliwe było wydanie decyzji o warunkach zabudowy, ustawa wymienia dostęp do drogi publicznej. Zgodnie ze słowniczkiem ustawy, poprzez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Nie jest możliwe przyjęcie jakiejkolwiek innej definicji dostępu do drogi publicznej, niż ustawowo określonej (Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 kwietnia 2011 roku, sygn. II SA/Gd 907/10). Wymóg posiadania dostępu do drogi publicznej nie ma jednak zastosowania do linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej.
Uzbrojenie terenu
Teren, dla którego może być wydana decyzja o warunkach zabudowy musi posiadać istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, zgodne z odrębnymi przepisami, wystarczające dla zamierzenia budowlanego. W słowniczku ustawy zdefiniowano uzbrojenie terenu jako drogi, obiekty budowlane
oraz wybudowane pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewody lub urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne. Najważniejszymi ustawami dotyczącymi kwestii związanych z uzbrojeniem terenu są: ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku -Prawo budowlane wraz z rozporządzeniami wykonawczymi, ustawa z dnia 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 roku – Prawo energetyczne oraz ustawa z dnia 16 lipca 2004 roku -Prawo telekomunikacyjne.
Warunek uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem.
Charakter gruntów
Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jako kolejną przesłankę wymienia brak konieczności uzyskania przez teren zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo objęcie zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie artykułu 67 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku o zagospodarowaniu przestrzennym. W tym przedmiocie orzekał między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie. W wyroku z dnia 18 stycznia 2006 roku (sygn. II SA/Lu 828/05) Sąd potwierdził, że nie jest możliwe wydanie decyzji o warunkach zabudowy w odniesieniu do terenów, które zostały oznaczone jako strefa produkcji rolnej bez prawa do zabudowy.
Zgodność z odrębnymi przepisami
W myśl artykułu 61 ustęp 1 punkt 5, niezbędną przesłanką wydania decyzji o warunkach zabudowy jest zgodność decyzji z przepisami odrębnymi. Przesłanka ta będzie dotyczyć przede wszystkim przepisów dotyczących uzbrojenia terenu. Konieczność respektowania przepisów dotyczących budowy sieci gazowych wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 3 stycznia 2006 roku (sygn. II SA/Bd 177/05).
Drugim aspektem, który często musi być uwzględniony przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy są kwestie związane z ochroną środowiska. Kwestię relacji pomiędzy decyzjami o warunkach zabudowy a ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 roku -Prawo ochrony środowiska poruszono w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi -z dnia 29 lipca 2011 roku (sygn. II SA/Łd 651/11) oraz z dnia 17 maja 2011 roku (sygn. II SA/Łd 270/11). Na szczególną uwagę zasługuje jednak inne orzeczenie. W wyroku WSA w Łodzi z dnia 7 kwietnia 2011 roku (sygn. II SA/Łd 70/11) stwierdzono, iż „ustalenia planu ochrony dla obszaru otuliny Parku mają charakter postulatywny. Tak więc o ile w ocenie Kolegium dopuszczalne jest uznanie mocy wiążącej zapisów planu ochrony dla Parku Krajobrazowego A, tak dla Otuliny, zapisy te mają charakter jedynie pewnych uzasadnionych wymagań i dezyderat, będących jedynie sugestiami.”
