Odwołanie od decyzji w prawie podatkowym

Odwołanie od decyzji w prawie podatkowym

Uwagi ogólne

Instytucję odwołania regulują przepisy rozdziału 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja Podatkowa, tj. artykuły 220- 235. Przepisem wspominającym o odwołaniu jest również art. 210 Ordynacji, statuujący obowiązek zamieszczenia pouczenia o trybie odwoławczym w decyzji, od której przysługuje taka droga.

Właściwość organu

Organem, do którego należy złożyć odwołanie jest, w zależności od rodzaju decyzji, odpowiednio:

a. Minister właściwy do spraw finansów publicznych – od rozstrzygnięć wydanych w sprawach stwierdzenia nieważności decyzji, wznowienia postępowania, zmiany lub uchylenia decyzji lub stwierdzenia jej wygaśnięcia;

b. Dyrektor izby skarbowej lub izby celnej – od decyzji naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego;

c. Samorządowe kolegium odwoławcze – od decyzji wójta, burmistrza, prezydenta miasta, starosty albo marszałka województwa.

Należy zwrócić uwagę na to, że jeśli decyzję w pierwszej instancji wydał minister finansów, izba skarbowa, izba celna lub samorządowe kolegium odwoławcze, odwołanie od niej rozpatruje ten sam organ.

Treść odwołania

Odwołanie musi czynić zadość wymaganiom stawianym przez przepisy Ordynacji Podatkowej. Są to:

a. Wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu, od którego się odwołujemy,

b. Określenie istoty i zakresu naszego żądania,

c. Przytoczenie dowodów na poparcie żądania.

Tryb wnoszenia i terminy dotyczące odwołań

Odwołanie należy wnieść na pośrednictwem organu, który wydał decyzję, co do której składane są zastrzeżenia, tj. właściwego urzędu skarbowego. Termin obowiązujący stronę to 14 dni od dnia doręczenia mu decyzji lub zawiadomienia.

Postępowanie odwoławcze

Najpóźniej w terminie kolejnych 14 dni dochodzi do przekazania odwołania organowi wyższego stopnia, właściwemu do jego rozpatrzenia. Przekazując sprawę, organ obowiązany jest ustosunkować się do zarzutów zawartych w treści złożonego odwołania i poinformować stronę o zajętym stanowisku.

Odstępstwem od takiego postępowania jest sytuacja przewidziana w art. 226 Ordynacji Podatkowej, tj. uznanie przez organ, że złożone odwołanie zasługuje na uwzględnienie w całości. W takim przypadku wyda on nową decyzję, którą zmieni lub uchyli poprzednią.

W wypadku niezachowania wymogów formalnych, organ wydaje postanowienie o niedopuszczalności odwołania, uchybieniu terminowi do jego wniesienia, lub pozostawieniu odwołania bez rozpatrzenia. To ostatnie rozstrzygnięcie możliwe jest jedynie w razie uchybienia wymaganiom dotyczącym treści odwołania, tj. niezawarcia w niej zarzutów, istoty lub zakresu żądania czy też dowodów na ich poparcie.

Specyficzną sytuację w toku postępowania przewiduje art. 230 Ordynacji Podatkowej. Mianowice, gdy organ odwoławczy stwierdzi, że:

a. zobowiązanie podatkowe zostało ustalone lub określone w wysokości niższej, albo

b. kwota zwrotu podatku została określona w wysokości wyższej, niż wynika z przepisów prawa podatkowego, lub

c. określono stratę w wysokości wyższej od poniesionej,

to zwraca sprawę organowi pierwszej instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego poprzez zmianę wydanej decyzji. Postanowienie o przekazaniu sprawy powinno zostać doręczone stronie. Wymiar uzupełniający jest naliczany zgodnie ze stanem prawnym z dnia powstania obowiązku podatkowego, a decyzja o nim również podlega odwołaniu.

Rodzaje rozstrzygnięć odwoławczych

W art. 233 Ordynacji Podatkowej uregulowane zostały rodzaje dopuszczalnych rozstrzygnięć w następstwie złożenia odwołania przez stronę.

Organ może utrzymać w mocy albo uchylić decyzję organu pierwszej instancji, lub też umorzyć postępowanie odwoławcze.

Uchylenie decyzji może nastąpić:

a) w całości lub w części – i w tym zakresie organ orzeka co do istoty sprawy lub uchylając tę decyzję – umarza postępowanie w sprawie,

b) w całości i sprawę przekazuje do rozpatrzenia właściwemu organowi pierwszej instancji, jeżeli decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości.

Organ odwoławczy może również uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać mu sprawę do ponownego rozpatrzenia, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ odwoławczy wskazuje okoliczności faktyczne, które należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Polecane

Najnowsze