Przedmiotem sporu w sprawie zawisłej przed Sądem Najwyższym był pas zieleni o obszarze 118 m2 stanowiący obszar ulicy. Zgodnie z ustawą o drogach publicznych ulica w terenie zabudowy jest drogą publiczną, a zatem przeznaczona jest do powszechnego użytku. Korzystanie z drogi publicznej nie jest wykonywaniem konkretnego prawa cywilnego a wynika ze sfery wolności, jaką państwo zapewnia każdemu obywatelowi. Oznacza to, że korzystanie z drogi przez każdego nie może być kwalifikowane jako posiadanie, bo – jak zaznaczył SN – nie ma charakteru zindywidualizowanego. Jeżeli natomiast wskutek działań zindywidualizowanych osób zostanie wyłączona możność korzystania z obszaru drogi publicznej w ten sposób, że osoby te będą władać tym obszarem jak właściciele z wyłączeniem innych osób, wówczas nie ulega wątpliwości, że staną się one posiadaczami samoistnymi. Jednakże takie posiadanie nie może prowadzić do nabycia prawa. Nieruchomości przeznaczone pod drogi publiczne są rzeczami wyłączonymi z obrotu. Konsekwencją wyłączenia nieruchomości z obrotu jest niedopuszczalność zmiany właściciela „publicznego” na „prywatnego” także w drodze zasiedzenia.
Sąd Rejonowy, a za nim Sąd Okręgowy, rozpoznający wniosek stwierdził, że wnioskodawcy stali się właścicielami nieruchomości stanowiącej fragment nieruchomości przeznaczonej pod drogę publiczną i należącej do Skarbu Państwa. Uzasadnieniem dla stwierdzenia nabycia była konstatacja, że skoro nieruchomość znalazła się w wyłącznym władaniu określonej osoby, to tym samym utraciła charakter dobra publicznego, a co za tym idzie dalej, mogła zostać nabyta przez zasiedzenie. Sąd Najwyższy nie zgodził się z takim stanowiskiem i oddalił wniosek o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości wyłącznej z obrotu przez zasiedzenie.
