Umowy w prawie energetycznym

Umowy w prawie energetycznym

Składniki umowy1

W wyroku z dnia 24.05.2004 Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta w Warszawie uznał, iż w każdej umowie powinno być wskazana cena oraz przedmiot tej czynności prawnej. Oczywiście umowy zawierają jeszcze inne elementy. Powyższe dwa elementy stanowią essential negotii, czyli ich brak powoduje, iż umowa w ogóle nie wywołuje skutków prawnych.

Forma zawarcia umowy2

Przepisy prawa energetyczne nie wskazują obligatoryjnej formy zawarcia umowy. W praktyce powyższą czynność prawną dokonuje się w formie pisemnej. Należy pamiętać, że jeżeli zawrzemy umowę w formie pisemnej to wszystkie dokonane w niej zmiany muszą mieć formę pisemną.

Umowa sprzedaży3

Zgodnie z przepisami prawa energetycznego umowa sprzedaży powinna określać cenę lub grupę taryfową. Ustawodawca daje w ten sposób pewną swobodę dla stron umowy. Zamiast ceny w umowie może się znaleźć się grupa taryfowa. Powszechnie występuje kilka rodzajów taryf o zróżnicowanych cenach. Każda taryfa odnosi się do innej grupy odbiorców. Na przykład taryfa A przeznaczona jest dla hut i stoczni, natomiast taryfa G dla gospodarstw domowych.

W umowie należy wskazać warunki zmian cen lub taryf oraz sposób ich rozliczania. Kolejnym elementem umowy sprzedaży jest ilość energii, czyli jej przedmiot. Ważne jest także określenie miejsca dostarczenia energii oraz o mocy umownej a także warunków zmiany umowy.

Pewnym zabezpieczeniem dla odbiorcy jest bonifikata za niedotrzymanie standardów jakościowych, której wysokość musi zostać określona w umowie.

Umowa także powinna zawierać okres jej obowiązywania a także warunki jej rozwiązania.

W przypadku, gdy stroną umowy jest odbiorca niebędący podmiotem odpowiedzialnym za bilansowanie handlowe w umowie należy ponadto zamieścić grafik indywidualny bądź standardowy profil zużycia. Dokumenty te przedstawiają prognozowaną ilość zużytej energii. Za pomocą powyższych dokumentów będzie można określić ilość niezbilansowanej energii, którą jest różnica między prognozowaną ilością zużycia energii a jej rzeczywistym wykorzystaniem. Rozliczenia tej niezbilansowanej ilości energii dokonuje sprzedawca.

Umowa o świadczenie usług dystrybucji lub przesyłania4

Na podstawie tej umowy podmiot zajmujący się dystrybucją bądź przesyłaniem energii zobowiązuje się świadczyć powyższe usługi na rzecz drugiej strony. Elementy, jakie powinny znaleźć się w przedmiotowej umowie nie różnią się znacząco od tych z umowy sprzedaży. Jedną z ważniejszych różnic jest wymóg wskazania standardów jakościowych oraz parametrów energii warunków zapewnienia niezawodności i ciągłości dostarczania energii. Są to elementy niezwykle istotne zapewniają bowiem gwarancje świadczenia w odpowiedni sposób usług dystrybucji.

W przypadku, gdy użytkownikiem systemu jest podmiot nie odpowiedzialny za bilansowanie handlowe umowa o świadczenie usług dystrybucji zawierać będzie dodatkowe elementy. Elementy te będą różne w zależności od tego, kto jest użytkownikiem. W przypadku:

• Sprzedawcy w umowie należy zaznaczyć:

o Podmiot odpowiedzialny za bilansowanie handlowe oraz

o Sposób przekazywania danych pomiarowych o ilości zużytej energii

• Odbiorcy w umowie należy wskazać:

o Sprzedawcę, z którym odbiorca ma podpisaną umowę;

o Sprzedawcę rezerwowego.

• Wytwórcy w umowie należy zamieścić:

o Informacje o podmiocie dokonującym bilansowania handlowego;

o Warunki zmiany podmiotu odpowiedzialnego za bilansowanie.

Umowa kompleksowa5

Bardzo ciekawym rodzajem umowy w prawie energetycznym jest umowa kompleksowa. W swej treści zawiera postanowienia zarówno umowy sprzedaży jak i umowy o świadczenie usług dystrybucji. Prawo energetyczne wyróżnia dwa warianty tej umowy.

W pierwszym przypadku umowę kompleksową zawiera odbiorca ze sprzedawcą. W takiej sytuacji wszelkie roszczenia odszkodowawcze związane zarówno z nieprawidłowym świadczeniem usług dystrybucji jak i sprzedaży energii kierowane są w stronę sprzedawcy.

Drugim typ umowy kompleksowej polega na tym, iż sprzedawca z odbiorcą zawiera umowę sprzedaży, a następnie w imieniu odbiorcy zawiera umowę z przedsiębiorstwem dystrybucyjnym o świadczenie usług dystrybucji. W takim stanie prawnym odbiorca może kierować roszczenia odszkodowawcze do sprzedawcy tylko w przypadku nie odpowiedniego obrotu energią. Natomiast roszczenia związane z nieprawidłowym świadczeniem usług dystrybucji odbiorca kieruje do przedsiębiorstwa dystrybucyjnego.

Podsumowując umowa kompleksowa w swoim założeniu jest bardzo wygodna i korzystna dla odbiorcy.

Polecane

Najnowsze