Odpowiedzialność za wyrzucenie, wylanie lub spadnięcie przedmiotu

Odpowiedzialność za wyrzucenie, wylanie lub spadnięcie przedmiotu

Zakres podmiotowy

Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wyrzuceniem, wylaniem lub spadnięciem jakiegokolwiek przedmiotu z pomieszczenia ponosi ten, kto pomieszczenie zajmuje, chyba że szkoda nastąpiła z wyraźnie określonych powodów. Osobą, która pomieszczenie zajmuje jest ten, kto faktycznie nim włada. Nie jest tu wymagany tytuł prawny, taki jak własność czy najem.

Szkoda

Szkoda powstaje, gdy przedmiot:

– spadnie,

– wyleje się,

– zostanie wyrzucony.

Zdarzenia te mogą wystąpić zarówno w wyniku działania, ale także w wyniku zaniechania. Chodzi tu o jakikolwiek przedmiot, jeśli tylko wskutek wyżej wymienionych zdarzeń nastąpi szkoda. W grę wchodzą różne szkody, np. uszkodzenie ciała, ale także szkoda na mieniu. Może chodzić tu zarówno o butelki, doniczki, wodę czy inne płyny). Nie chodzi jednak o część budowli, bowiem o tym mówią kolejne przepisy kodeksu cywilnego.

Na pewno poszkodowanym może być przechodzień na ulicy. Kontrowersyjnym jest fakt, czy w zakres omawianej odpowiedzialności wchodzić będzie zalanie niżej położonego pomieszczenia. Zdecydowana większość przedstawicieli literatury opowiada się za ponoszeniem odpowiedzialności w takim wypadku. Jednak SN w wyroku z 5.03.2002r. (I CKN 1156/99) zajął odmienne stanowisko. SN stwierdził, że art. 433 k.c. nie ma zastosowania do odpowiedzialności za szkody spowodowane przelaniem się wody w budynku z lokalu położonego wyżej do lokalu usytuowanego niżej.

Zasady odpowiedzialności

Podmiot odpowiedzialny odpowiada na zasadzie ryzyka. Przepis art. 433 kodeksu cywilnego określa, kiedy można się od tej odpowiedzialności uwolnić. Należy wykazać jedną z następujących okoliczności:

  1. Siła wyższa – do takiego wypadku może dojść np. podczas trzęsienia ziemi, powodzi, huraganu.
  2. Wyłączna wina poszkodowanego – można sobie wyobrazić sytuację, gdy taki przedmiot spadnie np. na złodzieja, który sam go na siebie strącił.
  3. Wyłączna wina osoby trzeciej, za którą zajmujący pomieszczenie nie ponosi odpowiedzialności i której działaniu nie mógł zapobiec – chodzi tu o osoby, które znalazły się w pomieszczeniu bez woli i wiedzy zajmującego pomieszczenie; w tej zakres nie będą więc wliczać się np. goście.

Warto przyjrzeć się bliżej pojęciu siły wyższej. Kodeks nie definiuje pojęcia siły wyższej. Konkretyzuje je orzecznictwo SN. Zgodnie z nim za siłę wyższą można uznać zdarzenie:

-zewnętrzne,

– niemożliwe do przewidzenia – choć nie chodzi tu o niemożliwość bezwzględną, albo niski stopień prawdopodobieństwa oraz

– niemożliwe do zapobieżenia – akcent kładzie się tu nie na samo zjawisko, ale na szkodliwe następstwa.

Sąd Najwyższy ponadto w wyroku z dnia 28 września 1971 r. (II CR 388/71) orzekł, że odpowiedzialność deliktowa jest wyłączona z powodu siły wyższej m.in. wówczas, gdy między zdarzeniem mającym cechy siły wyższej a powstaniem szkody zachodzi bezpośredni związek przyczynowy oraz gdy szkoda powstaje w momencie działania siły wyższej. Natomiast nie można się powoływać na siłę wyższą jako na okoliczność wyłączającą odpowiedzialność wtedy, gdy szkoda powstała w wyniku nieusunięcia zagrażających bezpieczeństwu skutków działania siły wyższej, jeżeli można im zapobiec przez ich zlikwidowanie lub przez skuteczne ostrzeżenie przed grożącym niebezpieczeństwem za pomocą powszechnie przyjętych środków.

 

Polecane

Najnowsze