Sublicencja.
Podstawowe znaczenie przypisać należy tutaj regule interpretacyjnej zawartej w art. 67 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zgodnie z którym „jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może upoważnić innej osoby do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji”. Sublicencja stanowi upoważnienie do korzystania z utworu, którego udziela nie twórca utworu (licencjodawca), a licencjobiorca. Jak wynika z wyżej przytoczonego przepisu, licencjobiorca może udzielić sublicencji jedynie w przypadku, gdy zezwolenie takie wynika z treści umowy licencyjnej lub tez zostało wyrażone przez licencjodawcę w inny sposób, gdyż zgoda ta może być udzielona także ad casum. Udzielenie sublicencji nie jest obwarowane żadnymi wymaganiami co do zachowania formy szczególnej – art. 67 ust. 5 nie znajduje w tym przypadku zastosowania. W umowie sublicencji licencjobiorca może udzielić sublicencjobiorcy upoważnienia do korzystania z utworu w tym samym zakresie co licencjobiorca lub też ograniczyć możliwości korzystania z utworu przez sublicencjobiorcę (upoważnić go do korzystania z utworu w węższym zakresie). Sublicencja wygasa najpóźniej w momencie wygaśnięcia umowy licencyjnej, z która jest powiązana. Ważne jest dokonanie rozróżnienia pojęcia sublicencji od korzystania z utworu na podstawie dozwolonego użytku publicznego (art. 23).
Domniemanie licencji.
Odwołując się do reguły interpretacyjnej, dotyczącej umów, których przedmiotem są majątkowe prawa autorskie, wynikającej z treści art. 65 ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych – „w braku wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że twórca udzielił licencji”. Należy przez to rozumieć, iż jeżeli z umowy w sposób wyraźny nie wynika charakter umowy – czy jest to umowa przenosząca prawa autorskie czy też umowa licencyjna, upoważniająca do korzystania z utworu – należy domniemywać, że twórca udzielił licencji. Zadaniem tego przepisu jest ochrona interesów twórcy, co przesądza o zakresie jego zastosowania – domniemanie to stosuje się jedynie do umów, które są zawierane między twórcą a kontrahentem, a także do umów, które są zawierane przez artystów wykonawców (na podstawie odesłania z art. 92). Natomiast w sytuacji, gdy zaistnieją wątpliwości co do charakteru umowy, którą zawarł podmiot uprawniony niebędący jednak twórcą utworu, zastosowanie znajdą ogólne zasady wykładni oświadczeń woli o jakich mowa w Kodeksie cywilnym (art. 65 KC).
Literatura:
1) red. J. Barta, System prawa prywatnego. Prawo autorskie. Tom 13, wyd. C.H.Beck, Warszawa 2007;
2) J. Brata, R. Markiewicz, Prawo autorskie, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2011;
3) red. E. Ferenc-Szydełko, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wyd. C.H.Beck, Warszawa 2011.
