Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą na zasadach uczciwej konkurencji i poszanowania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów. Ustawodawca zatem odwołuje się tutaj do pozytywnych cech prowadzenia działalności gospodarczej w warunkach o jakich mowa w art. 20 Konstytucji RP, mianowicie – w warunkach społecznej gospodarki rynkowej, która opiera się na wolności działalności gospodarczej rozumianej jako swoboda jej podejmowania i prowadzenia. Wymienione w wyżej przytoczonym artykule zasady wykonywania działalności gospodarczej określa się często mianem „uczciwości kupieckiej”. A contrario za cechy negatywne uznać należy zachowania przedsiębiorców noszące znamiona czynów nieuczciwej konkurencji, bądź naruszających dobre obyczaje lub słuszne interesy konsumentów. Zwroty, którymi posługuje się art. 17 są sformułowaniami niedookreślonymi. Ustalenie ich znaczenia powinno następować z uwzględnieniem przepisów innych ustaw mając jednocześnie na uwadze interpretacje doktryny i orzecznictwa oraz zwyczaje ustalone w obrocie gospodarczym.
Zasady uczciwej konkurencji.
Na system prawa konkurencji składają się źródła prawa krajowego, w szczególności ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z dnia 16 kwietnia 1993r. oraz źródła prawa międzynarodowego, jak np. konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883r. Nie ma jednakże definicji opisującej co należy rozumieć pod pojęciem „czynu nieuczciwej konkurencji”. Zgodnie z art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, który konkretyzuje definicję zawartą w konwencji paryskiej, czynem takim jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli rażąco narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta, a w szczególności: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa, fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy, naśladownictwo produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama oraz organizowanie systemu sprzedaży lawinowej. Należy zatem uznać, że termin „czyny nieuczciwej konkurencji” ma charakter zbiorczy i obejmuje swoim zakresem dwie grupy przypadków – te, które są sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami (o ile naruszają interes innego przedsiębiorcy lub klienta) oraz te, które są wprost zakazane przez przepisy ustawy.
Dobre obyczaje.
Pojęcie to jest klauzulą generalną w stosunku do której brak jest normatywnej definicji. Dobre obyczaje należy utożsamiać ze zjawiskami socjologicznymi, z pewnymi regułami zachowania się, których znaczenie, w związku z faktem iż są one normami pozaprawnymi, ma charakter jedynie moralno-etyczny. Pojęcie to należy rozumieć w sposób podobny (choć nie można ich ze sobą utożsamiać) jak pojęcie zasad współżycia społecznego na gruncie Kodeksu cywilnego – jako normy moralne i zwyczajowe stosowane w działalności gospodarczej, przy czym wskazuje się, że każda działalność gospodarcza wykształca własne „dobre obyczaje”.
Słuszne interesy konsumentów.
Wykładni tego pojęcia należy dokonywać mając na uwadze przepisy ustawy z dnia 16 lutego 2007r. o ochronie konkurencji i konsumentów, w której to zdefiniowano pojęcie zachowania stanowiącego praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Przez taką praktykę, zgodnie z art. 23a ust. 1 należy rozumieć bezprawne działanie przedsiębiorcy godzące w interesy konsumentów. Zbiorowym interesem konsumentów nie jest jednak suma indywidualnych interesów konsumentów. Mamy z nim do czynienia wówczas, gdy bezprawna praktyka przedsiębiorcy dotyka nieograniczonej liczby osób – tzn. potencjalnie każdy może zostać przez nią poszkodowany.
