Przedawnienie roszczeń petytoryjnych

Przedawnienie roszczeń petytoryjnych

W myśl art. 222 § 1 k.c., sytuującego w systemie ochrony własności roszczenie windykacyjne, właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Z kolei zgodnie z art. 222 § 2 k.c. dotyczącym roszczenia negatoryjnego, przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechania naruszeń.

Przedawnienie roszczeń petytoryjnych dotyczących rzeczy ruchomych

W pierwszej kolejności, należy stwierdzić, iż roszczenia powyższe ulegają przedawnieniu, o ile dotyczą one rzeczy ruchomych. Wynika to z zasady ogólnej zawartej w art. 117 k.c., która w tymże przypadku nie doznaje żadnych wyjątków. Samo zaś przedawnienie następuje z upływem terminów zastrzeżonych przez ustawodawcę w art. 118 k.c. Należy jednak pamiętać, iż upływ terminu przedawnienia nie powoduje przeniesienia prawa własności. Samo bowiem przedawnienie roszczenia czy to windykacyjnego, czy też negatoryjnego, nie wywołuje żadnych, można by rzec bezpośrednich, skutków na płaszczyźnie prawnej. Jedynym następstwem takiego stanu rzeczy jest swoiste przewartościowanie omawianych roszczeń. Przejawia się ono w tym, że mogą być one nadal dochodzone, z tym jednak zastrzeżeniem, że podmiot naruszający prawa własności może się uchylić od ich spełnienia (art. 117 § 2 k.c.). Innymi słowy po upływie terminu przedawnienia, legitymowany czynnie z art. 222 k.c. nie traci swoich uprawnień w dochodzeniu roszczeń służących ochronie jego prawa własności, przy czym jednocześnie legitymowanemu biernie uchylony zostaje obowiązek im zadośćuczynienia.

Przedawnienie roszczeń petytoryjnych dotyczących nieruchomości

Zgodnie art. 223 k.c. roszczenia właściciela przewidziane w art. 223 k.c. nie ulęgają przedawnieniu, jeżeli dotyczą nieruchomości. Przepis ten, stanowiący typowy wyjątek od zasady ogólnej zawartej w art. 117 k.c., stanowi wyraz przyznania nieruchomościom szczególnego miejsca w systematyce przedmiotów praw rzeczowych. W tym więc przypadku, roszczenia z art. 222 k.c. dotyczące nieruchomości nie stają się roszczeniami naturalnymi po upływie jakiegokolwiek okresu.

 

Bibliografia:

1. Bieniek G., Rudnicki S., Nieruchomości. Problematyka prawna, Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2011.

2. Gniewek E. [red.], Kodeks cywilny. Komentarz., Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2011.

Polecane

Najnowsze